Ze (anoniem, 53) kwam met de vraag of ik haar kon helpen om de kloof die ze ervoer tussen het leven dat ze tot enige jaren geleden leidde in een gesloten geloofsgemeenschap en haar leven nu zonder deze geloofsgemeenschap, te helpen overbruggen. We zijn hiermee samen aan de slag gegaan. Hieronder vertelt ze over haar ervaringen en ontdekkingen tijdens deze reis.
Doordat mijn ouders al hun hele leven actief zijn binnen een gesloten geloofsgemeenschap ben ik opgevoed in een Wij cultuur. Sinds een paar jaar heb ik dit geloof losgelaten en leer ik op mijn eigen benen te gaan staan. Bij Anita ben ik een proces aangegaan waarbij mijn eigen identiteit ontwikkelen centraal staat. Ook probeer ik via kunstzinnige therapie het licht en het donker in mijn leven onder ogen te zien.
De basis
Tijdens dit intensieve proces kreeg ik oefeningen met oliepastelkrijt die ik zachtjes kon uitwrijven met olie. Voor deze oefening bij Anita mocht ik drie kleuren krijtjes uitkiezen in dezelfde kleurlijn. Een lichte kleur, een middenkleur en een donkere kleur. Ik begon onderin met als basis het opzetten van de middenkleur en werkte zo verder naar het licht bovenin toe. Door de licht gele kleur tegenover het wit te zetten, voelde ik me op sommige momenten verblind. Alsof al dat licht te veel voor me was. Dit riep de nodige spanning op, omdat ik erg worstel met het toelaten van licht in mijn leven. Ook voelde ik de spanning bij de vraag, hoeveel ruimte mag IK innemen?
Laag voor laag
De wereld op zijn kop
Eenmaal zover gekomen vroeg Anita mij om het werk om te draaien. Hierdoor was mijn perspectief ineens helemaal anders, alsof de wereld op zijn kop stond. Ik was geschokt door wat er toen gebeurde. Het riep allerlei herinneringen op over de periode in mijn leven toen ik twijfels kreeg over het geloof. Ik kreeg de nodige verliezen te verwerken toen ik aan mijn omgeving vertelde dat ik een andere richting op wilde gaan in mijn leven. De bodem viel onder mijn voeten vandaan. Wat er gebeurde in deze therapiesessie toen ik mijn werk simpelweg omdraaide, was dan ook een spiegel van mijn eigen leven.
Mijn nieuwe basis
Anita gaf me een aanmoediging om rustig opnieuw te kijken naar het werk, nu vanuit het nieuwe perspectief. Door zowel afstand als nabijheid kon ik me opnieuw verhouden met mezelf. Hierdoor voelde ik ruimte om verder te gaan met wat er nu is. Toch was al mijn houvast dat ik voorheen had verdwenen. Dit kunstzinnig werk vroeg om een nieuwe basis te maken, me te verhouden met alles wat was (nu bovenin het werk) en tegelijkertijd met wat nu is. Ik ontdekte gaandeweg dat bij het maken van een nieuwe basis een horizon een cruciale rol speelt omdat deze boven en onder spiegelt en alles met elkaar verbindt. Langzaam ontstond er een landschap waarbij het licht van boven gereflecteerd werd onderin het werk, met de horizon als uitgangspunt.Zelfregie
Deze kunstzinnige oefening nodigde mij uit om bewust de natuur te oberveren. Hier zie ik tussen licht en donker veel nuances die voor de levendigheid en ook de diepte zorgt. Dit wilde ik ook verder uitwerken in het kunstzinnige werk. Maar met die drie kleuren kreeg ik dat niet goed voor elkaar. Het plezier zakte in en ik voelde me wat hulpeloos. Moet ik het hiermee doen? Opnieuw werd ik geconfronteerd met mijn eigen overtuiging dat ik ‘moet roeien met de riemen die ik heb’. Pas toen Anita mij de mogelijkheid aangereikte om ook donkerdere, lichtere krijtjes en zelfs andere kleuren te gebruiken, kwam mijn creativiteit echt los. Daardoor kon ik met veel plezier verder werken. Het leerde me dat wanneer ik mezelf de ruimte geef, door te zoeken naar wat ik echt nodig heb, ik daar
Gevangen licht
Mijn licht laten schijnen in het donker heeft in mijn leven gezorgd voor pijnlijke verliezen. Ik voelde me op dit moment in het proces bij Anita dan ook echt kwetsbaar. Het liefst wilde ik het ontstane licht als een klein bolletje beschermen door het af te bakenen. Het was voor mij een uitdaging om te durven experimenteren om het licht niet meer gevangen te houden, maar over de wereld te spreiden. Ik worstelde opnieuw met de vraag hoeveel licht mag IK innemen? Door hiermee te spelen werden mijn nieuw ontdekte gevoelens; dat ik mezelf tot uitdrukking mag brengen zoals ik zelf wil, en zo ook mijn licht mag laten schijnen, verder bevestigd. Dit was nieuw voor me, zo anders als te behoren bij een collectief waar je als persoon niet meetelt. Ik mag nu op mezelf staan en tot bloei komen.
Mijn eigen licht laten schijnen.
Ook liet dit kunstzinnige werk me zien wat een nieuw perspectief voor mij betekend. Ik kan me ergens op gaan focussen, maar ik heb ook geleerd dat het me soms letterlijk ruimte geeft wanneer ik afstand neem, durf te observeren wat is en me daar opnieuw mee te gaan verhouden. Ook wanneer ik me er nog heel onzeker door voel. Ik heb gemerkt dat door de spanning tegemoet te gaan, het durven aankijken en ermee aan het werk te gaan, dit vaak leidt tot een mooi resultaat. Zo heb ik mogen ervaren dat toen ik met mijn verhaal over deze geloofsopvoeding naar buiten kwam, dit tevens een uitnodiging voor anderen was om ook hun verhaal te vertellen. Hierdoor kunnen we elkaar tot steun zijn en zo onze pijn helen.